Is vacanzasa contadas de unu predi

Is vacanzasa contadas de unu predi


Cust’istadi, tra basca, penzamentu e cosa de fai

parrìada ca megà de mi scimprai

e fui penzendu propriu de partì,

ca me in Casteddu no mi dduoi sciria prus bì.

Ma de mi pasiai no tenia nixuna prospettiva,

 candu mi capitada unu viaggiu in comitiva.

Che in desertu sa manna

 m’arrìbada sa proposta de Arianna,

che acqua a sidi in su solleoni,

unu viaggiu me Inghilterra in torpedoni.

Paridi chi compitu miu fessidi de cunverti

una cambarada de genti chi viaggiada po si diverti

 e chi dda depessi indirizzai in sa retta via

cun qualsiasi personali strategia.

E aicci, sa primu dì,

 ia ciccau de studiai s’ambienti

 po podi agattai una linea convergenti.

Ma nemus de Deusu s’arregodada viaggendu

 e de pregai no ndi obiada mancu intendi.

Deu, po m’adattai a custa situazioni

 mi seu postu cun cussusu a pari condizioni.

No chistionà de peccau e mancu de tentazioni

 poita timia po no mi ponni canzoni,

su ruolu miu fudi bellu e che accabau

candu…

de mi fai considerai fradi mi seu arregodau.

Ma, tuttu su mundu a fundu in susu

appu biu furriau, candu a Londa, a unu spogliarellu

mi fui intendiu invitau!

E meno mali ca no seu andau!

E meno mali ca Nostra Signora

sa missa dda faidi balli mancai fatta a sa soba!

 E deu dda fadìa bella e cantada

in sa stanza de s’albergu a potta criada.

E me Inghilterra mancai a boxi abasciada,

 non m’essinti fattu pagai sa dogana.

Ma a su viaggiu de sa torrada!

Fui deu chi dirigia sa cambarada!

 Nixuna preghiera potà però prus in vista

 e apu cantau “ Su conti, su baroni e s’autista “

Fuanta tottus spantausu castiendu a mei

 e deu, non prus predi m’intendia, ma rei!

E de essi laicu fadendu finta

mi nc’esti bessida una barzelletta spinta!

Imoi ca tottu esti finiu,

perdonaimì, Gesusu, chi apu falliu.

 Unu pagu de prugadoriu m’aspettada de siguru,

ma tottu apu fattu in vista de unu futuru

 e unu pagu de prugadoriu

non mi faidi certu timi

penzendu a tottus in animas chi appa redimi,

 ca deu, seu siguru, cun tottu custa genti,

appa cantai Iubiate Deo, tranquillamenti!

Donaimì sa possibilidadi de fai u antru viaggeddu

 e chi siada ancora prus attesu de Casteddu

cun custa cambarada bella e divertenti,

ca Deus s’agatta sempri, in dogna ambienti.

Uno dei ricordi più vivi in me è quello legato a don Efisio Spettu che avevo conosciuto in un viaggio organizzato a Londra. Aveva sostituito all’ultimo momento la guida che ci doveva accompagnare. A quei tempi era cappellano dell’ospedale oncologico di Cagliari, un sacerdote di grande spiritualità e allo stesso tempo pratico, benevolo,profondamente umano. E’ morto nel 2013. Lo ricordo sempre nelle mie preghiere