Su cettu becciu bistiu a nou

Su cettu becciu bistiu a nou


Candu signor Alfredu beniada a s’agattai, babbu no penzada certu de s’annoiai.

A facci de pari si setzianta in mesu pranza e mamma dd’is pottada drucis e binu a saffatta.
Merìs interus abarranta chistionendu e de tottus is contus s’andanta arregodendu.
Babbu narada ca signor Alfredu fudi unu grandu amigu
Signor Alfredu narada ca no ianta mai cettau.
Babbu narada ca chi no fessidi de cudda chistioni… e signor Alfredu narada ca fudi de issu s’arrexoni.
Mamma ciccada de appattai sa cuvisioni, ma no sciriada a calli patti si ponni. Ciccada de cambiai argumentu, ma tottu inutili fudi su trumentu. Cuddu cettu becciu bistianta torra a nou e signor Alfredu narà sempri ca fudi mellus a essi sou.

Quando signor Alfredo veniva a trovarci / babbo non pensava certo di annoiarsi.
Si sedevano uno di fronte all’altro in mezzo al cortile e mamma offriva dolci e vino con vassoi.
Stavano serate intere a raccontare e ricordavano tutti i racconti.
Babbo diceva che signor Alfredo era un grande amico. Signor Alfredo diceva che erano sempre andati d’accordo. Babbo rispondeva che se non fosse stato per quella questione…Babbo diceva che la ragione era sua. Mamma voleva mettere pace, ma non sapeva da quale parte mettersi. Quel vecchio litigio vestivano a nuovo e signor Alfredo diceva che era meglio stare solo.